طراحي ويلا

عظمت تصور شده از ويلا-املاك روم باستان نه تنها به توصيفات نوشته شده بلكه از كشف مجدد نقاشي هاي ديواري نقاشي شده بر روي ديوارهاي خرابه هاي عتيقه بستگي داشت. طراحي ويلا  معمار نقاش ، رافائل (1483–1520) و كارگاه وي جزئيات گچ بري بسيار زينتي حاصل از مطالعات باستان شناسي خود را براي ويلا بزرگ ماداما در رم (آغاز 1517) تفسير كردند. گروتسك هاي برجسته نقاشي و مجسمه اي روايت هايي از نويسندگان باستان را به تصوير مي كشند طراحي ويلا و از نمونه هاي طراحي ويلا عتيقه ويلا آدريانا و دوموس اوره پيروي مي كنند. به همين ترتيب ، طراحي ويلا براي پاپ ژوليوس سوم ، چندين معمار - از جمله جيكومو باروززي دا وينيولا (1507-1573) ، بارتولومئو آمماناتي (1511-15159) و جورجيو واساري (1511-1574) - سطوح تزئين شده اي در حياط ، گلدان و غارها در عقب نشيني در حومه رم معروف به ويلا جوليا (1551–53).

Barozzi da Vignola با الهام از نمونه هاي باستاني ، از يك سازه مستحكم پنج ضلعي شكل براي طراحي ويلا فارنس (در سال 1556 آغاز شد) ، كه مفاهيم باغ و ويلاي رومي را به شكلي اختراع شده شامل يك حياط مدور ادغام مي كند ، اقتباس كرد. در اواخر قرن شانزدهم و اوايل قرن هفدهم ، هنگامي كه نخبگان روم به دنبال ساخت مكان هاي عقب نشيني در كشور بودند ، معماران ديگر با افزايش عرض جغرافيايي از نمونه هاي تاريخي ، شروع به تخصص در معماري ويلا كردند. اصول آنها به طرز ماهرانه اي با فرم هاي كلاسيك و ايده هاي باروك در مورد وحدت ، عظمت و چشم نوازي در آميخته است ، طراحي هاي آنها از معماري سطح ، فضاي داخلي و منظره در يك كل تزئيني با دقت تنظيم شده است.

نماهاي تزئيني زيبا ، طراحي ويلا دروازه هاي ورودي دقيق (24.45.3.3) و باغات (1991.1073.145 [3.9]) ، مملو از نمايشگرهاي خارق العاده آب (1991.1073.145 [2.7]) و مجسمه هاي عتيقه (1990.53.1؛ 1990.53.2) ، صحنه را براي سرگرمي هاي بزرگ تئاتر آن روز تشكيل داد. طراحي ويلا نمونه هاي قابل توجه شامل باغ هاي بزرگ ويلا در تپه هاي Pincio و طراحي ويلا  مرتبط با خانواده هاي قدرتمند رم مانند ويلا پينشيان (ويلا بورگهسه فعلي ، 1312-1612) (61.532.26 [15]) ، ويلا مديچي (1574/1540) –77) (61.532.26 [7]) ، و ويلا دوريا پامفيل (1644–52) در جانيكولوم. در تپه هاي آلبان در خارج از رم در فراسكاتي ، املاك وسيعي به وجود آمد ، از جمله ويلا آلدوبرديني (1598–1603) (1991.1073.145] در طول قرن شانزدهم در فلورانس و اطراف آن ، خانواده مديچي مجموعه اي از طراحي ويلا  سازگار با محيط باغ را ايجاد كردند ، مانند ويلا مديچي در فيزول (61 - 1458) ، پارك ويلا ابتكاري در پراتولينو (ويلا دميدوف فعلي ، 81- 1569) ، و ويلا لا پتراايا (90- 1575) (36.31.10 [33]) ، با شكاف مركزي خود كه مشرف به دره رودخانه آرنو است.

تصوير ويلا: ونتو

نوعي ايده آل ويلايي رومي در سرزمين اصلي ، يا Terra firma ، جمهوري ونيز در قرن شانزدهم و هفدهم ايجاد شد. در نتيجه بهبود خانواده هاي اشرافي در املاك و مستغلات ، ويلاهاي موجود در ونتو به ايده هاي رنسانس كه توسط محققان اومانيست تبليغ شده و در صفحات رساله هاي معماري چاپ شده در ونيز توسط مطبوعات طراحي ويلا پرمصرف ايتاليا نشان داده شده است ، پاسخ دادند. نسخه 1511 Vitruvius ’De طراحي ويلا  ، تهيه شده توسط فرد و معمار فرانسيسكي طراحي ويلا  Giocondo da Verona (حدود 1415-1515) ، تصاوير بلوك هاي چوبي را از ساختمان هاي باستاني اضافه كرد تا بصري دشوار قرن اول قبل از ميلاد را توصيف كند. متن با اهميت تقريباً يكساني كه به كلمات و تصاوير داده شده بود ، سباستينو سرليو (1475–1554) مدل هاي باستاني را با نمونه هاي معاصر رومي در صفحات طراحي ويلا generali di architettura (1537) و Il terzo libro، de le Antiquita (1540) (24.45.3) اصلاح كرد. [47]) ، دو كتاب اول منتشر شده از رساله چند جلدي وي است. سرليو مناظر نقاشي ديواري ويلا فارنسينا (1509–1111) را به عنوان گسترش فضاي داخلي منظره توصيف كرد ، و وي نشستن ويلا ماداما را "در ميان تمام عناصر مورد نياز براي لذت بردن" برجسته كرد. Vincenzo Scamozzi's L’idea della architettura طراحي ويلا (1615) بازگشت به متون روم باستان و وحدت هندسه و تناسب را در معماري ثبت كرد (42.60.2). برجسته ترين معمار اومانيست ونيزي ادعاي ميراث روم باستان آندره پالاديو بود ، كه در I quattro libri dell’architettura (1570) سنت عتيقه عمل خود را تبليغ كرد.

پالاديو از فرمول ويلا ايده آل به عنوان يك نوع تبحر پيدا كرد. وي در يك روش طراحي ، درك انسان گرايانه از اوتيوم را با مجموعه اي تكراري از قوانين معماري كه با تفسير مجدد اصول تناسب وي از روم باستان اداره مي شود ، متحد كرد. به طور معمول با برنامه هاي متقارن و استفاده از جبهه معبد عتيقه به عنوان رواق ، نمونه هاي قابل توجهي از طرح هاي ويلايي پالاديو شامل ويلا باربارو در مازر (1557–58) (41.100.126 [2.51]) و ويلا آلمريكو ، نزديك ويچنزا (1566–) است. 69) (41.100.126 [2.19])